กวีประชาไท: เหยื่อคือแรงบันดาลใจ

(1)

ดูกิ้งก่ามาทำนิ่งเหมือนจิ้งจก
มันจ้องฉกด้วยลิ้นกินอาหาร
ปรับผิวสีสนองตามต้องการ
แล้วแต่ย่านที่อยู่ดูกลมกลืน

เหมือนมนุษย์เข้าเมืองตาหลิ่ว ๆ ตาตาม
ไม่งุ่มง่ามปรับตนเหมือนคนอื่น ๆ
เมือง ๆ นี้มีหลิ่วตามายั่งยืน
เห็นด้ามปืนหรือคนยลหลิ่วตา

เมืองที่มีมนุษย์และจุดประสงค์
จิ้งจกส่งเสียงจิ๊จุ๊เรื่องมุสา
ลิ้นคนกระดิกได้ไม่ตรงไปตรงมา
มีอาญามิจฉาทิฐิยุติธรรม

เมืองที่พูดความจริงถูกยิงตาเหล่
ลูกหลานเร่ขายร่างกลางคืนค่ำ
เป็นผีเสื้อราตรีที่ชอกช้ำ
ไปทนทำอาชีพเร่โสเภณี

ลูกหลานชาวไร่นามีอาชีพ
เหมือนโดนบีบจมปลักสิ้นศักดิ์ศรี
เกษตรกรกระจ้อยร่อยกี่ร้อยปี
พร้อมกับที่ทำนาเช่าที่เราเอง?!

บ้านเมืองนี้ถูกโจรปล้นคนหลิ่วตา
เป็นกิ้งก่าทั่วธานีหนีข่มเหง
ปีกผีเสื้อราตรีคลี่บรรเลง
ตามเสียงเพลงเมืองมนอนธการ

ปีกผีเสื้อเหงื่อชุ่มพุ่มดอกไม้
ทิวาให้กลิ่นหอมพยอมหวาน
สีปีกคล้ายดอกไม้มีสีสะคราญ
เจ้าเบิกบานผ่านโบกโบยโดยสายลม

โลกสรรค์สร้างได้อย่างไรให้แสนสวย
เอาไว้ช่วยบันดาลใจไร้ขื่นขม
เป็นตัวอย่างเล็ก ๆ เสกรื่นรมย์
กิ้งก่าชมเชยรสชาติเนื้อผีเสื้อเอย

(2)

เห็นสภาพครูสุทิน  ถิ่นคลังแสง
ผู้จะแจ้งจำนรรจาสภาเอ๋ย
ส.ส.อีสานงานยักษ์หนักใจเลย
เป็นยังไงบ้างเอ่ย บิ๊กสุทินเหนือจินตนา

รักษาเนื้อรักษาตัวหัวกับลิ้น
ดูกิ้งก่าหากินสิ้นโหยหา
อยู่ในเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตา
ร.ม.ต.กลาโหมพ่อโฉมยง

เหมือนถูกอุ้มตัวมาพาเปลี่ยนถิ่น
เปลี่ยนอาหารการกินลิ้นใหลหลง
ปลาร้าปลาแดกแปลกไปแล้วไม่แคล้วปลง
เตรียมเรื่องชงให้ก้าวไกลไปอภิปราย

ได้เล่นบทสนุกยิ่ง ลิงแก้แห
โดนแน่ ๆ เรือดำน้ำทำshipหาย
แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเสียวเสียดาย
ตกเรือตายตอนชี้แจงแจ้งสภา

ทั้งเรื่อง ก.อ.ร.ม.น.พี่ขอร้อง
ความมั่นคงของชาติปรารถนา
อำนาจซ้อนย้อนยอกหลอกบังตา
หน้าที่เตะตัดขาประชาธิปไตย!?

หมดยุคสงครามเย็นแต่เป็นเงิน
ลับเหลือเกินลักลอบตรวจสอบไม่ได้?!
เป็นเครื่องมือปั่นปลุกลุกฟืนไฟ!?
คาใจในเครื่องหมายคำถามความพันลึก

งบประมาณไม่ใช่น้อยที่คล้อยหลัง
คาราคาซังยังไงไม่หายสะอึก
สะท้อนมีวิธีคิดจิตสำนึก
ใช้เลี้ยงศึก!? หารายได้ไม่เคยพอ!?

รอชมตอนสุทิน ถิ่นคลังแสง
ก้าวไกลแทงต่อหน้ามาหลายข้อ
ด้วยระทึกในดวงหทัยพลันมันต้องรอ
ศึกนี้หนอบิ๊กสุทินเหนื่อยลิ้นเอย